Openingsavond Brasil Festival Amsterdam een groot succes

Na de spectaculaire opening op het Museumplein volgt het formele gedeelte in het Concertgebouw dat voor deze gelegenheid versierd is met stroken stof aan het plafond in de kleuren van het logo. De directeur van het Concertgebouw Simon Reinink gaf na zijn speech de microfoon door aan Sergio Mamberti. De staatssecretaris cultuur van Brazilië en voormalig acteur spreekt warme en charmante woorden over de relatie tussen Nederland en Brazilië.


PianOrchestra, innovatief en dynamisch

Het eerste half uurtje is voor de jonge groep PianOrchestra, 10 handen en één geprepareerde piano. Twee gaan aan het toestenbord zitten, één pulkt een snaar los en strijkt deze als een rebeca (vedel), één verdwijnt onder de piano en de vijfde tokkelt, slaat zachtjes op de snaren of tegen het hout. Het geheel is een lust voor het oog. De schermen op het podium vertonen typische kunst uit het noordoosten van Brazilië. Zodra ze echter een samba gaan spelen, komt er ‘n hilarisch filmpje van een dansende vogel (een youtube viral). Ook spelen ze enkele chorinhos van Ernesto Nazareth en een eigenzinnig arrangement van “Samba de uma nota só”, maar dan wel met alle noten. Het gezelschap bestaande uit Claudio Dauelsberg, Gisele Sant'Ana, Marina Spoladore, Mako en Maíra Freitas wisselen elkaar af en brengen de muziek (en dans) met het grootste gemak en plezier.

Assad Family, virtuoos en nostalgie

Na de pauze komt de Assad Family op: de broers Sergio en Odair Assad – die al van kinds af aan een duo vormen - samen met zusje Badi Assad, Odair's dochter Carolina Assad en Sergio’s dochter Clarice Assad. Ze openen het concert met “Casa Forte”, een pittig en harmonisch nummer dat een mooie intruductie is van deze supermuzikale familie. Daarna spelen ze om de beurt, omdat ze onafhankelijk van elkaar carrière hebben gemaakt. Het gitaarduo laat een prachtig klassiek Braziliaans stuk horen a lá improvise met een flamenco-bite. Badi Assad neemt het stokje over. Ze heeft alles wat een musicus maar wensen kan. Ze speelt gitaar, percussie en als ze klakgeluiden maakt met haar tong, kan ze tegelijkertijd zingen. Ze geeft met haar kristalheldere stem een prachtige interpretatie van Chico Buarque's “Joana Francesa”. Aan het slot van “O banco do destinto” barst een daverend applaus los na een enerverend geroffel op haar gitaar. Haar nicht Clarice was even bang dat zij daar niet tegen op zou kunnen, maar ook zij laat een virtuoos piano- en scatspel horen van Vinícius de Moraes' “Canto de Ossanha”. Carolina heeft duidelijk minder techniek in huis. Ze zorgt met “Toda sentimento” van Chico Buarque wel voor een teder rustpunt in de show. Een hoogtepunt is de close harmony van Pixinguinha's “Carinhoso” door de drie meiden. Het tweede gedeelte van de Assad Family is eigenlijk nog beter. Ze laten, nu weer met z'n allen, een vierluik horen (een eigen werk) als eerbetoon aan de Libanese vader en Italiaanse moeder van Badi, Sergio en Odair. Het wordt een ontmoeting tussen de culturen door de moderne ud (luit), Arabische melismen en Braziliaanse ritmen. Het werk geeft de verschillende fases van de immigrant weer: vertrek moederland, aankomst nieuw land, heimwee en familie. Het optreden eindigt met een welverdiende staande ovatie.